De wielerkalender is bomvol, maar is afgelopen maand al in sneltreinvaart richting het einde aan het gaan. Het zal jullie bekend zijn dat er dan nog louter grote titels verdeeld worden. De regenboogtrui, om maar wat te noemen. Of het CK weg, of het NSK tijdrijden. Stuk voor stuk belangrijke kampioenschappen.
Toch kan er maar één titel de grootste zijn. Een titel die zelfs bij niet-wielrenners (en de leegheid van die levens is nog altijd schokbarend) tot de verbeelding spreekt. Het gaat hier om niks minder dan het NK OV-fietsen. Deze belangrijke koers werd op 21 september gehouden aan de voet van de Geulhemmerberg, in Berg en Terblijt. Het is een tijdrit over een klim van ruim 900 meter aan ruim 6% gemiddeld. Één voor één werden de deelnemers in gang geschoten, het lokale verkeer in acht nemend. Een OV-fiets is al snel 2 à 3 keer zo zwaar als de fietsen waar wij doorgaans mee rijden, maar dat schrikt een WTOS’er niet af. Wat wellicht wel afschrikt is dat het dus in Zuid-Limburg is, en je hier wel een flinke dag voor moet uittrekken. Zo kwam het dat ik (Jelle, uw vorige secri) als enige van onze mooie vereniging de reis durfde te maken en zo pardoes aan het vertrek stond.
Vastberaden er een mooie wedstrijd van te maken en de eer een beetje hoog te houden, had ik mij er de afgelopen tijd flink op toegelegd om hier te presteren, de afgelopen weekenden had ik als goede trainingsmogelijkheden beschouwd. Zo was het WK in Denemarken een geinige laatste test, had ik op de piste in Roubaix tevens nog goed kunnen trainen op Jeroens stadsfiets en was het weekend vooraf in de Belgische Ardennen ideaal om dit soort pukkels nog een laatste keer te oefenen. Alle weekenden uiteraard alcoholvrij…
Als TB’er maak ik van tevoren een goede probleemanalyse. Na wat onnavolgbaar rekenwerk had ik uiteindelijk uit m’n duim gezogen dat je voor de winnende tijd rond de 2:20 à 2:30 zou moeten fietsen. Het gekke van een ov-fiets is, is dat het voor geen meter zit, maar staand is het wel te doen. Het nadeel is dat je staand snel geneigd bent om te hard te trappen, en dan is tweeënhalve minuut erg lang. Je moet dus goed doseren terwijl je vermoeid aan het dansen bent op de pedalen.
Na flink zwoegen en een ietwat harde start, kwam ik boven in een tijd van 2:28. Goed voor een snelheid van 22 per uur, ik kon wel tevreden zijn. Nadat iedere deelnemer zijn activiteit had geüpload naar Strava (Segmentje hier!), kon de uitslag opgemaakt worden. De winnende tijd bleek 2:19 te zijn. Deze tijd werd gereden door twee mannen, en zo kwam er een bike-off voor de winst. Daarachter had ik al gezien dat mijn tijd van 2:28 goed genoeg was voor de derde plaats! Zo had ik toch nog podium gereden in een seizoen vol verrassingen. Alle voorbereidingen waren best goed gegaan, maar om dan de bevestiging te krijgen op het moment suprême, voelde als een bevrijding. Ik had thuis nog een WTOS-vlag liggen, en zo heeft deze ook weer een extra podium op z’n naam staan.
Tot slot een woordje van dank dat ik mee kon lunchen en een stukje mee kon rijden met het bestuur en KB van de Domrenner. Waar overigens niet onvermeld mag blijven dat de nieuwe Nederlandse kampioenen allebei van de Domrenner komen. Knap gedaan! Volgend jaar reken ik op een mooie WTOS-opkomst, zodat wij op oorlogssterkte aan deze leuke evenementen meedoen. Want als dit is waar het studentenwielrennen heen gaat, dan ben ik een tevreden man.
Geschreven door Jelle Vos
